แม่เลี้ยงเราให้โตจนหากินเองได้ เค้าบอกเราเสมอ ว่าไม่ได้หวังจะให้มาเลี้ยงดูเค้าหรอก เค้าหากินเองได้ ตอนนี้เราหากินเองได้แล้ว ถ้าเราจะให้เค้า เราก็ไม่ได้หวังว่าจะได้ผลตอบแทนอะไรเหมือนกัน สิ่งที่เรากับแม่ได้มาก็คือ ความสุขใจ ที่เรายังมีกันและกัน ยังอยู่ ยังได้เห็นหน้ากันทุกวัน มีมากให้มาก มีน้อยให้น้อย ไม่มีก็บอกเค้า จะได้ไม่เครียด
เรื่องเล่าต่อไปนี้หลังเลิกเรียนผมเห็นอาจารย์กำลังนั่งจดอะไรอยู่บนโต๊ะโดยมีสีหน้าที่เคร่งเครียดด้วยความที่ผมสนิทสนมกับอาจารย์
และชอบช่วยงานท่านอยู่บ่อยๆจึงเอ่ยปากถามอาจารย์กำลังทำอะไรครับมีอะไรให้ผมช่วยไหมอาจารย์ตอบว่ากำลังตัดรายจ่ายอยู่ผมต้องจ่ายค่าแม่ครัวคนขับรถคนสวนค่าใช้จ่ายในบ้าน และให้แม่เดือนละ1,OOOบาทตอนนี้รายได้กับรายจ่ายมันไม่ค่อยสัมพันธ์กันนักต้องลดรายจ่ายบางส่วนลงผมเลยพูดว่าเงินเดือนที่ให้แม่1,OOOบาทเอาออกก็ได้นี่ครับ
เดือนไหนมีเหลือเยอะค่อยให้อยู่บ้านหลังเดียวกันค่าน้ำค่าไฟอาจารย์ก็รับผิดชอบหมดอาหารสามมื้ออาจารย์ก็จัดให้ท่านเรียบร้อยเสื้อผ้าก็ซื้อให้ใหม่เดือนละชุดไม่สบายอาจารย์ก็พาไปหาหมอและเบิกค่ารักษาได้อาจารย์ตอบกลับว่าไม่ได้เลยนะ1,OOOบาทนี่สำคัญที่สุด
เพราะเป็นเงินสำหรับหล่อเลี้ยงหัวใจแม่ผมฟังแล้วอึ้งอยู่พักนึงกับคำว่าเงินหล่อเลี้ยงหัวใจแม่เพราะไม่เคยได้ยินคำนี้อาจารย์พูดต่อว่าร่างกายต้องการอาหารมาหล่อเลี้ยงให้อิ่มหัวใจของคนเราก็เช่นกันต้องมีอะไรมาหล่อเลี้ยง
ลองนึกดูคนที่ไม่มีเงินติดตัวเลยนี่เป็นอย่างไรใจมันจะหวิวๆไม่สดชื่นนะมนุษย์เงินเดือนจะรู้ดีว่าช่วงปลายเดือนแล้วไม่มีเงินเหลือติดบัญชี มันจะรู้สึกประมาณนั้นแหละมันเฉาไปจนถึงสิ้นเดือนเลยนะแม่อยู่กับเราก็จริงแต่ถ้าแม่ไม่มีเงินอยู่ในมือหัวใจท่านก็เฉาท่านก็เฝ้ารอให้ถึงวันเงินเดือนออกเหมือนกันรับเงินเดือนมาใหม่ๆหน้าตาสดใสเมื่อทุกสิ้นเดือนพอเงินเดือนออกก็เข้าไปสวัสดีแม่
บอกแม่ว่าวันนี้เงินเดือนออกครับผมเอาเงินใส่มือแม่1,OOOบาทแม่ก็ให้พรผมเเล้วเก็บเงินไว้ใต้หมอนไว้อย่างมีความสุขวันหนึ่งน้องของอาจารย์พาภรรยาไปคลอดลูกคุณแม่ก็ซื้อทองให้หลานด้วยเงินที่เก็บสะสมไว้ท่านกอดหลาน
และสวมสร้อยให้พร้อมให้พรพอหลานโตขึ้นพอรู้ภาษาก็ถามว่าสายสร้อยนี้ใครกันซื้อให้ก็บอกหลานได้ด้วยความภาคภูมิใจว่าคุณย่าเป็นคนซื้อให้คนที่อาวุโสที่สุดในบ้านคือคุณย่าเพราะเงิน1,OOOบาทที่เก็บสะสมนี้ทำให้ท่านดูน่าเกรงขามและเป็นที่รักของหลานๆถ้าคุณแม่ไม่มีเงินจะรับขวัญหลานได้เช่นไร
เห็นไหมล่ะว่าเงิน1,OOOบาทที่เราให้เป็นบันไดพาแม่ไปสู่ความสุขอีกเหตุการณ์หนึ่งวันหนึ่งมีกำนันมาอนุโมทนาบุญที่หมู่บ้านแม่ของอาจารย์ก็นำเงินที่ลูกให้ไว้มาทำบุญ
เมื่อกำนันรับเงินเสร็จก็เดินผ่านไปบ้านถัดไปเห็นลุงข้างบ้านก็กำลังเก็บผ้าอยู่ในบ้านกำนันก็ตะโกนข้ามรั้วเข้ามาทำบุญสร้างศาลาวัดร่วมกันไหมครับลุงลุงข้างบ้านตอบ ลุงไม่มีเงินหรอกลุงอาศัยลูกสาวอยู่เดี๋ยวเผื่อลูกเขากลับมาทันจะขอเงินเขาทำบุญนะเพราะลูกเขาไม่ได้ให้เงินเดือนลุงไว้ใช้
เมื่อก่อนตอนเรายังเด็กและเรียน จำเป็นต้องใช้เงินเท่าไหร่ พ่อแม่ก็ต้องหามาให้ ให้ได้ ตอนนี้เรียนจบแล้ว เราจะลำบากบ้าง ก็คงไม่ต่างจากที่ท่านเลี้ยงเรามา อนาคต เดี๋ยวเงินเดือนได้เพิ่ม หรือมีงานพิเศษเพิ่ม เราก็จะสบายขึ้นค่ะ ทำดีไว้ไม่นานก็จะก้าวหน้าในชีวิตค่ะ
ผุ้กตัญญูต่อบุพการี ไม่มีวันลำบากค่ะ
